មាន“ត្រី”ហែលមកហើយ
ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ ខ្ញុំនិងកូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ បានសម្រាកលំហែរកាយជាមួយគ្នា ដោយមានការជិះកាណូត និងស្ទូចត្រី ក្នុងទន្លេម៉ាឌីសិន ក្នុងរដ្ឋមុនតាណា ដោយមានអ្នកនាំស្ទូចត្រីពីរនាក់ ដែលបើកកាណូតឲ្យយើង។
អ្នកនាំស្ទូចត្រី ដែលខ្ញុំបានជ្រើសរើស ជាអ្នកនេសាទ ដែលបានរស់នៅលើទឹកទន្លេពេញមួយជីវិត ហើយដឹងថា នៅទីណាមានត្រីត្រោតធំៗ។ គាត់ជាមនុស្សស្ងៀមស្ងាត់ ដែលមិនសូវនិយាយអ្វីច្រើនទេ ក្នុងពេលដែលគាត់នៅជាមួយយើង តែពាក្យសម្តីដ៏តិចតួចរបស់គាត់ បានធ្វើឲ្យដំណើរកម្សាន្តរបស់ខ្ញុំប្រកបដោយក្តីរីករាយ។
យើងក៏បានស្ទូចត្រី ដោយប្រើនុយសិប្បនិម្មិត ក្នុងទឹកដែលមានរលក។ ភ្នែកខ្ញុំមើលមិនច្បាស់ដូចពីមុនទេ ហើយខ្ញុំចេះតែភ្លេចលើកផ្លែសន្ទូច ជាច្រើនដង។ អ្នកនាំស្ទូចត្រី គាត់ក៏មានវិញ្ញាណអត់ធ្មត់ផងដែរ ហើយគាត់បាននិយាយខ្សិបៗប្រាប់ខ្ញុំ ពេលគាត់ដឹងថា មានត្រីត្រោតមួយក្បាលកំពុងឡើងមកស៊ីនុយខ្ញុំហើយ។ ពេលខ្ញុំឮសម្លេងស៊ីញ៉ូរបស់គាត់ ខ្ញុំក៏បានលើកសន្ទូច ហើយជាប់បានត្រីត្រោតមួយក្បាល។
ជាញឹកញាប់ ខ្ញុំបានគិត អំពីអ្នកនាំស្ទូចត្រីរូបនោះ និងអំពីការដែលព្រះយេស៊ូវប្រកាស ដល់ពួកសាវ័កដែលជាអ្នកនេសាទត្រីថា “ពីនេះទៅមុខ អ្នកនឹងនេសាទមនុស្សវិញ”(លូកា ៥:១០)។ មានមនុស្សជាច្រើននៅជុំវិញយើងកំពុងស្វែងរករបស់អ្វីមួយ ដែលវិញ្ញាណរបស់ពួកគេកំពុងស្រេកឃ្លាន ដោយមិនដឹងថា របស់នោះជាអ្វីទេ ដូចនេះ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ មានឱកាសធំៗជាច្រើន កំពុងរង់ចាំឲ្យយើងបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទ និងថ្លែងប្រាប់គេ អំពីក្តីសង្ឃឹមដែលយើងមានក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ដែលនោះជាអ្វីដែលមនុស្សទំាងអស់កំពុងត្រូវការ។ បើមិនប្រយ័ត្នទេ យើងអាចបាត់ឱកាសទាំងនោះ។
ព្រះទ្រង់ជាអ្នកនេសាទដ៏អស្ចារ្យបំផុត ដែលស្គាល់ចិត្តថ្លើមយើង។ សូមព្រះអង្គខ្សិបដាក់ត្រចៀកយើងថា “ត្រី” មកហើយ…
មិនសមនឹងទទួល
មានពេលមួយ យ៉ាកុបបានដឹងថា គាត់បានអាប់ឱន ដោយសារអំពើបាប គឺខុសពីអ្នកដែលចូលចិត្តលើកដំកើងខ្លួនឯង(លោកុប្បត្តិ ៣២:១០)។ គាត់ដឹងថា គាត់មិនសក្តិសមនឹងទទួលព្រះគុណព្រះទេ។ គាត់បានបោកប្រាស់អេសាវ ដែលជាបងប្រុសគាត់ ឲ្យប្រគល់សិទ្ធិជាបងច្បងពីកំណើតមកគាត់(ជំពូក ២៧) ហើយអេសាវក៏បានស្អប់គាត់ ដោយសារការបោកប្រាស់នេះ។ ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក យ៉ាកុបត្រូវទៅជួបអេសាវម្តងទៀត។
គាត់ក៏បានអធិស្ឋានថា “ទូលបង្គំមិនគួរឲ្យបានអស់ទាំងសេចក្តីសប្បុរស និងអស់ទាំងសេចក្តីស្មោះត្រង់ដែលទ្រង់បានផ្តល់មកទូលបង្គំជាអ្នកបម្រើទ្រង់ទេ… សូមទ្រង់ប្រោសឲ្យទូលបង្គំរួចពីកណ្តាប់ដៃនៃអេសាវជាបង”(៣២:១០-១១)។
ត្រង់ចំណុចនេះ គាត់បានទទួលស្គាល់ថា គាត់មិនសមនឹងទទួលសេចក្តីសប្បុរសរបស់ព្រះទេ តែគាត់នៅតែអធិស្ឋានសូមឲ្យព្រះអង្គប្រោសគាត់ ឲ្យរួចពីកណ្តាប់ដៃបងរបស់គាត់ ព្រោះសេចក្តីសង្ឃឹមរបស់គាត់ មិនមែនអាស្រ័យទៅលើតម្លៃរបស់គាត់នោះទេ តែផ្អែកទៅលើសេចក្តីសន្យារបស់ព្រះ ដែលព្រះអង្គបានសន្យាថា ព្រះអង្គនឹងជួយដល់អ្នក ដែលក្រាបនៅចំពោះព្រះបាទព្រះអង្គ។
ការបន្ទាបខ្លួន និងការប្រែចិត្តចេញពីអំពើបាប គឺជាគន្លឹះដែលបើកចំហរព្រះទ័យរបស់ព្រះ។ ការអធិស្ឋានដ៏អស់ពីចិត្ត ដែលធ្វើបានល្អបំផុត ជាការអធិស្ឋានដែលយើងលះចោលអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង។ វាជាការទួញយំចេញពីជម្រៅចិត្តយើង ហើយក៏ចេញពីវិញ្ញាណ ដែលដឹងថា ខ្លួនមានបាបយ៉ាងធ្ងន់។
ការអធិស្ឋានដូចនេះ ត្រូវបានធ្វើឡើង ដោយអ្នកដែលដឹងថា ខ្លួនមានអំពើបាប និងភាពអាម៉ាស ប៉ុន្តែ ទន្ទឹមនឹងនោះ គាត់ក៏ដឹងថា ព្រះទ្រង់មានព្រះគុណសម្រាប់អស់មនុស្សមានបាប ដែលមិនសក្តិសមនឹងទទួលសេចក្តីមេត្តា។ ព្រះទ្រង់ស្តាប់ឮច្បាស់បំផុត ពេលដែលគេអធិស្ឋានថា “ឱព្រះអង្គអើយ សូមទ្រង់មេត្តាអត់ទោសដល់ទូលបង្គំ ដែលជាអ្នកមានបាបផង!”(លូកា ១៨:១៣)
-David Roper
ព្រះទ្រង់ជ្រាប
ស្វាមីខ្ញុំមានមិត្តភ័ក្តិម្នាក់ ដែលកំពុងស្ថិតក្នុងដំណាក់កាលចុងក្រោយនៃជម្ងឺបាត់ការចងចាំ។ ពេលគិលានុបដ្ឋាយិកាចូលមកពិនិត្យសុខភាពគាត់ គាត់ក៏បានលើកដៃជាសញ្ញា ឲ្យនាងផ្អាក់ការពិនិត្យសុខភាពគាត់បន្តិចសិន។ គាត់ក៏ប្រាប់នាងថា គាត់ចង់ណែនាំនាងឲ្យស្គាល់មិត្តល្អបំផុតរបស់គាត់ គឺអ្នកដែលបានស្រឡាញ់គាត់យ៉ាងខ្លាំង។
ដោយសារនៅទីនោះ មិនឃើញមានអ្នកផ្សេងទៀត គិលានុបដ្ឋាយិការូបនោះ គិតថា គាត់កំពុងរវើរវាយហើយ។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់មក នាងក៏បានដឹងថា គាត់កំពុងនិយាយអំពីព្រះយេស៊ូវទេ។ នាងមានការប៉ះពាល់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង តែនាងត្រូវប្រញាប់ទៅមើលថែរអ្នកជម្ងឺដទៃទៀត។ តែពេលនាងត្រឡប់មកវិញ ភាពងងឹតនៃការបាត់ការចងចាំក៏បានចូលមករកគាត់ម្តងទៀត បានជាគាត់មានការវង្វេងវង្វាន់សារជាថ្មី។
ទោះបីជាបុរសម្នាក់នេះ បានធ្លាក់ចូលក្នុងភាពងងឹតនៃជម្ងឺបាត់ការចងចាំក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែដឹងថា ព្រះអម្ចាស់ជាមិត្តសំឡាញ់ដ៏ល្អបំផុតរបស់គាត់។ ព្រះទ្រង់គង់នៅក្នុងជម្រៅដ៏ជ្រៅបំផុត នៃវិញ្ញាណរបស់យើង។ ព្រះអង្គអាចចាក់ទំលុះចិត្តដែលងងឹតបំផុត ហើយផ្តល់ការធានាថា ព្រះអង្គនៅតែមើលថែរយើង ដោយសុភាព និងដោយក្តីស្រឡាញ់។ ជាការពិតណាស់ ភាពងងឹតមិនអាចលាក់ខ្លួន ពីព្រះអង្គបានឡើយ(ទំនុកដំកើង ១៣៩:១២)។
យើងមិនដឹងថា អនាគតយើង និងអ្នកជាទីស្រឡាញ់របស់យើង នឹងទៅជាយ៉ាងណាទេ។ យើងក៏អាចធ្លាក់ចូលទៅក្នុងភាពងងឹតនៃជម្ងឺផ្លូវចិត្ត ជម្ងឺវង្វេងវង្វាន់ ឬបាត់ការចងចាំ នៅពេលដែលយើងមានវ័យចាស់។ ប៉ុន្តែ ទោះបីជាយើងមានបញ្ហានោះក៏ដោយ ក៏ព្រះហស្តព្រះអម្ចាស់ នៅតែដឹកនាំយើង ហើយព្រះហស្តស្តាំព្រះអង្គ នៅតែកាន់យើងជាប់(ខ.១០)។ យើងមិនអាចគេចចេញពីសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការមើលថែររបស់ព្រះអង្គបានឡើយ។-David Roper
ឈប់គិតពីពួកគេតទៅទៀត
ពេលដែលខ្ញុំទើបតែទទួលជឿព្រះ ខ្ញុំនៅមានការភ័យខ្លាចជាច្រើន។ ខ្ញុំខ្លាចពេលដែលព្រះយេស៊ូវយាងមកវិញ ព្រះអង្គនឹងបើកបង្ហាញឲ្យគេគ្រប់គ្នា ឃើញអំពើបាបទាំងអស់ដែលខ្ញុំបានប្រព្រឹត្ត។ ប៉ុន្តែ សព្វថ្ងៃ ខ្ញុំដឹងថា ព្រះអង្គបានសម្រេចព្រះទ័យមិននឹកចាំអំពើបាបណាមួយ របស់ខ្ញុំទៀតទេ។ ព្រះអង្គបានកប់អំពើបាបរបស់ខ្ញុំ នៅក្នុងបាទសមុទ្រដ៏ជ្រៅ ហើយនឹងមិនបើកកកាយ យកមកពិនិត្យសើរើឡើងវិញឡើយ។
អ្នកស្រីអេមី ខាម៉ៃឃល(Amy Carmichael) បានសរសេរនៅក្នុងសៀវភៅរបស់គាត់ថា “កាលពីពីរបីថ្ងៃមុន ខ្ញុំបានសញ្ជឹងគិត អំពីអតីតកាល ដោយទុក្ខព្រួយក្នុងចិត្ត ដោយសារខ្ញុំមានអំពើបាប និងកំហុសជាច្រើនរាប់មិនអស់។ ខ្ញុំក៏បានអានបទគម្ពីរ អេសាយ ជំពូក៤៣ ហើយក្នុងខ.២៤ និង២៥ ខ្ញុំក៏បានដឹងខ្លួនថា “ព្រះអង្គបានផ្ទុកអំពើបាបរបស់ខ្ញុំ ហើយព្រះអង្គនេះហើយ ជាអ្នកដែលលុបអំពើរំលងរបស់ខ្ញុំចេញ ដោយយល់ដល់ព្រះអង្គទ្រង់ ហើយព្រះអង្គមិននឹកចាំអំពើបាបរបស់ខ្ញុំទៀតឡើយ”។
ជាការពិតណាស់ ពេលព្រះអម្ចាស់យើងទ្រង់យាងមកវិញ ព្រះអង្គ “នឹងយកអស់ទាំងអំពើលាក់កំបាំង ដែលធ្វើនៅទីងងឹត មកដាក់នៅទីភ្លឺវិញ ហើយនិងបើកសំដែង ឲ្យឃើញអស់ទាំងគំនិត ក្នុងចិត្តរបស់មនុស្សផង នោះគ្រប់គ្នានឹងបានសេចក្តីសរសើរពីព្រះរៀងខ្លួន”(១កូរិនថូស ៤:៥)។ នៅថ្ងៃនោះ ភ្លើងនឹងសាកមើលការដែលម្នាក់ៗ ធ្វើឲ្យដឹងជាយ៉ាងណា ហើយយើងនឹងបានរង្វាន់ ឬមានការខូចខាត តែយើងដែលជាអ្នកជឿព្រះ នឹងមិនទទួលការជំនុំជម្រះ សម្រាប់អំពើបាបរបស់យើងឡើយ(៣:១១-១៥)។ ព្រះទ្រង់ជ្រាបថា ព្រះគ្រីស្ទបានធ្វើអ្វីខ្លះសម្រាប់យើង។ “ព្រះអង្គនឹងមិននឹកចាំអំពើបាបរបស់យើងឡើយ”។-David Roper
អ្វីដែលយើងត្រូវដឹង
ពេលដែលលោកហ្វ័រនែនដូ អរតេហ្កា(Fernando Ortega) ច្រៀងបទ “ខ្ញុំមកថ្វាយខ្លួន” (ក្នុងសៀវភៅចម្រៀងទំនុកដំកើង លេខ ២០១) គេអាចឮសម្លេងលោកប៊ីលលី ក្រាហាំ(Billy Graham) ច្រៀងអមពីក្រោយ។ លោកបណ្ឌិតក្រាហាំបានរំឭកអំពីជម្ងឺ ដែលគាត់មានកាលពីមុន។ កាលនោះ គាត់គិតថា គាត់នឹងត្រូវស្លាប់ដោយសារជម្ងឺនោះ។ ពេលដែលគាត់រំឭកអំពីអតីតកាល គាត់ក៏បានដឹងថា គាត់ជាមនុស្សមានបាបខ្លាំងណាស់ ហើយគាត់ក៏ដឹងផងដែរថា គាត់ត្រូវការការអត់ទោសបាបរបស់ព្រះខ្លាំងប៉ុណ្ណា ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។
ត្រង់ចំណុចនេះ លោកប៊ីលលី ក្រាហាំចង់ឲ្យយើងឈប់គិតថា យើងអាចរស់នៅ ដោយគ្មានព្រះ។ យើងប្រហែលជាគិតថា យើងគ្មានបញ្ហាអ្វីទេ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវដឹងថា យើងជាកូនរបស់ព្រះ ដែលព្រះអង្គបានស្រឡាញ់យ៉ាងក្រៃលែង(យ៉ូហាន ៣:១៦)។
ជំហានទីមួយ ដើម្បីក្លាយជាគ្រីស្ទបរិស័ទដ៏ពិត ក្នុងនាមជាអ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ គឺយើងត្រូវឈប់កុហក់ខ្លួនឯងថា យើងអាចក្លាយជាមនុស្សល្អ ដោយពឹងអាងសមត្ថភាពខ្លួនឯង ហើយត្រូវទូលសូមឲ្យព្រះអង្គកែប្រែយើង ឲ្យក្លាយជាមនុស្សល្អ តាមបំណងព្រះទ័យព្រះអង្គ។ យើងនឹងបរាជ័យ បើយើងប្រឹងធ្វើជាមនុស្សល្អដោយពឹងអាងខ្លួនឯង តែព្រះអង្គអាចជួយឲ្យយើងលូតលាស់ ហើយកែប្រែជីវិតយើងបាន។ ព្រះទ្រង់ស្មោះត្រង់ ដូចនេះ ព្រះអង្គនឹងកែប្រែជីវិតយើង ឲ្យត្រូវតាមពេលវេលា និងតាមផែនការរបស់ព្រះអង្គ។
លោកចន ញូតុន(John Newton) ដែលជាអ្នកនិពន្ធបទ “ព្រះគុណអស្ចារ្យ” បានមានជម្ងឺបាត់ការចងចាំ ពេលគាត់មានវ័យចាស់ជរា…
មធ្យោបាយដ៏តូច នៅកន្លែងដ៏តូច
ខ្ញុំបានជួបមនុស្សជាច្រើន ដែលធ្វើការបម្រើព្រះ ដោយគិតថា ខ្លួនហាក់ដូចជាកំពុងធ្វើការបម្រើព្រះ នៅកន្លែងតូចតាច តាមមធ្យោបាយដ៏ស្តួចស្តើង។ ពួកគេច្រើនតែបាក់ទឹកចិត្ត ដោយសារភាពឯកកោ នៅពេលដែលពួកគេមានអារម្មណ៍ថា កិច្ចការបម្រើរបស់ពួកគេមិនសំខាន់ចំពោះអ្នកដទៃ។ ពេលខ្ញុំឮពួកគេនិយាយដូចនេះ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំអំពីតួអង្គទេវតា នៅក្នុងសៀវភៅរឿងរបស់លោក ស៊ី អែស លូអីស(C. S. Lewis) ដែលមានចំណងជើងថា ក្នុងពិភពដ៏ស្ងាត់ស្ងៀម ។ តួអង្គទេវតានោះមានបន្ទូលដល់គេថា “ប្រជាជនរបស់ខ្ញុំមានច្បាប់មួយ ដែលហាមពួកគេមិនឲ្យនិយាយអំពីទំហំ ឬតួរលេខប្រាប់អ្នកឡើយ … ព្រោះការនេះបានធ្វើឲ្យអ្នកគិតថា ខ្លួនធំលើសអ្វីៗដែលពិតជាមានភាពអស្ចារ្យ”។
ជួនកាល នៅក្នុងវប្បធម៌របស់មនុស្ស គេយល់ថា អ្វីដែលមានទំហំកាន់តែធំគឺកាន់តែអស្ចារ្យ បានសេចក្តីថា ទំហំគឺជាខ្នាតរង្វាស់នៃជោគជ័យ។ ត្រង់ចំណុចនេះ ទាល់តែមនុស្សដែលមានភាពរឹងមាំ ទើបអាចជម្នះវប្បធម៌នេះបាន ជាពិសេស បើសិនជាពួកគេកំពុងធ្វើការបម្រើ នៅកន្លែងដ៏តូច។ ប៉ុន្តែ យើងមិនត្រូវ “មើលរំលងការអ្វី ដែលពិតជាអស្ចារ្យ”ឡើយ។
មិនមែនមានន័យថា តួរលេខមិនសំខាន់នោះទេ(ជាក់ស្តែង ពួកសាវ័កក៏បានរាប់ចំនួនមនុស្សដែលពួកគេបាននាំឲ្យជឿព្រះផងដែរ, មើលកិច្ចការ ២:៤១)។ តួរលេខរបស់ពួកគេ ឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីមនុស្សដែលកំពុងរស់នៅ ដែលត្រូវការសេចក្តីសង្រ្គោះដ៏អស់កល្បជានិច្ច។ យើងគួរតែធ្វើការ និងអធិស្ឋានឲ្យមានចំនួនមនុស្សកាន់តែច្រើន ចូលនគរព្រះ ប៉ុន្តែ យើងមិនត្រូវយកតួរលេខជាមូលដ្ឋាន នៃការលើកទឹកចិត្តខ្លួនឯងឡើយ។
ព្រះមិនបានត្រាសហៅយើង ឲ្យស្វែងរកការស្កប់ចិត្ត នៅក្នុងបរិមាណ…
ស្រូវនៅលើកំពូលភ្នំ
ខ្ញុំបានឡើងកំពូលភ្នំ នៅសហរដ្ឋអាមេរិកជាច្រើនដងហើយ ដែលនៅលើនោះ មិនសូវមានរុក្ខជាតិអ្វីដុះច្រើនទេ គឺសំបូរទៅដោយផ្ទាំងថ្មរធំៗ និងពពួកផ្សិត។ ដូចនេះ កំពូលភ្នំមិនមែនជាកន្លែង ដែលយើងអាចរកបានដើមស្រូវច្រើនឡើយ។
តែស្តេចសាឡូម៉ូន ដែលជាអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើង ជំពូក៧២ បានមានបន្ទូលថា “នឹងមានស្រូវជាបរិបូរនៅក្នុងស្រុក រហូតដល់កំពូលភ្នំ”។ តាមធម្មតា យើងមិនឃើញមានស្រូវដុះ នៅលើកំពូលភ្នំទេ ដូចនេះ តើស្តេចសាឡូម៉ូនកំពុងមានបន្ទូលសំដៅទៅលើអ្វី? តើទ្រង់កំពុងមានបន្ទូលប្រៀបប្រដូច អំពីអំណាចចេស្តារបស់ព្រះ ដែលអាចបង្កើតផល នៅកន្លែងដែលរុក្ខជាតិពិបាកលូតលាស់បំផុតឬ?
យើងប្រហែលជាគិតថា យើងជាមនុស្សតូចតាច មិនអាចនាំផលអ្វីច្រើន ចូលក្នុងនគរព្រះទេ។ ប៉ុន្តែ ចូរយើងមានចិត្តក្លាហានឡើង ដ្បិតព្រះទ្រង់អាចបង្កើតផលជាបរិបូរ តាមរយៈជីវិតរបស់យើង។ ព្រះទ្រង់ប្រើមនុស្សតូចទាប ឲ្យសម្រេចកិច្ចការធំ។ នេះហើយជាការអស្ចារ្យនៃសេចក្តីជំនឿ។ ក្នុងចំណោមយើង មិនមានមនុស្សច្រើនទេ ដែលមានប្រាជ្ញា ឬមានភាពខ្ពង់ខ្ពស់ក្នុងសង្គម ពោលគឺយើងច្រើនតែជាមនុស្សដែលគេមិនស្គាល់ ដែលគ្មានអ្វីដែលអស្ចារ្យទេ។ តែយើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែអាចឲ្យព្រះអង្គប្រើប្រាស់ជីវិតយើង។ ដោយសារតែយើងអន់ខ្សោយនោះហើយ បានជាព្រះទ្រង់ប្រើយើង(១កូរិនថូស ១:២៧-២៩ ២កូរិនថូស ១២:១០)។
យើងប្រហែលជាមិនគិតដូច្នោះទេ តែនេះជាការពិតមែន។ ព្រះមិនប្រើយើងទេ បើយើងខ្ពង់ខ្ពស់ ឬមានអំណួតពេក តែព្រះនៅតែអាចប្រើយើង ទោះបីជាយើងមានភាពតូចទាបយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ដ្បិតព្រះទ្រង់ជួយឲ្យយើង“ខ្លាំងឡើង” ដោយសារ “ភាពកម្សោយរបស់យើង”(ហេព្រើ ១១:៣៤)។ ដូចនេះ យើងអាចធ្វើការទាំងអស់…
ចិត្តស្មោះត្រង់
ថ្ងៃមួយ ពេលខ្ញុំទៅកន្លែងកប់សព ខ្ញុំបានមើលថ្មផ្នូរចាស់មួយ ឃើញពាក្យមួយឃ្លា ដែលគេបានចារពីលើថ្មនោះថា “លោក យេ ហូលហ្គេត(J. Holgate): ជាមនុស្សស្មោះត្រង់”។
ខ្ញុំមិនដឹងថា ពេលលោកហូលហ្គេតនៅរស់ គាត់មានដំណើរជីវិតយ៉ាងណាទេ ប៉ុន្តែ ពាក្យដែលគេបានចារនៅលើថ្មផ្នូររបស់គាត់ គឺមិនធម្មតាទេ ដូចនេះ គាត់ប្រាកដជាបានរស់នៅបានល្អណាស់។ ប៉ុន្តែ ទោះបីជាគាត់បានសម្រេចនូវកិច្ចការអ្វីក៏ដោយក្នុងមួយជីវិតគាត់ ក៏គេបានកត់ចំណាំថា គាត់ជាមនុស្សដ៏ស្មោះត្រង់។
លោកឌីអូចេនស៍(Diogenes) ដែលជាទស្សនវិទូជនជាតិក្រិក បានចំណាយពេលអស់មួយជីវិត ក្នុងការស្វែងរកភាពស្មោះត្រង់ ហើយទីបំផុតគាត់បានសន្និដ្ឋានថា គេមិនអាចរកបានមនុស្សស្មោះត្រង់ នៅក្នុងពិភពលោកនេះទេ។ យ៉ាងណាមិញ គេពិបាករកបានមនុស្សស្មោះត្រង់ណាស់ ទោះនៅក្នុងសម័យណាក៏ដោយ។ ភាពស្មោះត្រង់ពិតជាសំខាន់ណាស់។ ភាពស្មោះត្រង់មិនមែនជាគោលការណ៍ដែលល្អជាងគេទេ តែជាគោលការណ៍តែមួយគត់ ដែលជាអត្តសញ្ញាណរបស់បុរសឬស្ត្រី ដែលរស់នៅក្នុងព្រះវត្តមានព្រះ។ គឺដូចដែលមានចែងក្នុងទំនុករបស់ស្តេចដាវីឌថា “ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ តើអ្នកណានឹងនៅក្នុងរោងឧបោសថរបស់ទ្រង់ តើអ្នកណានឹងនៅលើភ្នំបរិសុទ្ធនៃទ្រង់បាន គឺជាអ្នកណាដែលដើរដោយទៀងត្រង់”(ទំនុកដំកើង ១៥:១-២)។
ខ្ញុំត្រូវសួរខ្លួនឯងថា តើខ្ញុំមានភាពសុចរិត និងទៀងត្រង់ ក្នុងគ្រប់ទាំងកិច្ចការដែលខ្ញុំធ្វើឬទេ? តើពាក្យសម្តីរបស់ខ្ញុំជាពាក្យពិតឬទេ? តើខ្ញុំនិយាយអំពីការពិត ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ឬក៏និយាយបន្ថែមបន្ថយការពិត ពីពេលមួយ ទៅពេលមួយ ឬមួយក៏និយាយបំភ្លើស ដើម្បីឲ្យតែពិរោះស្តាប់? បើសិនជាដូច្នោះមែន ខ្ញុំត្រូវងាកបែរមករកព្រះ ដោយទំនុកចិត្តទាំងស្រុង ហើយសូមការអត់ទោសបាប…
ប្រភេទមនុស្សដូចខ្ញុំ
ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងមក ក្នុងកម្មវិធីថ្វាយបង្គំព្រះ លោកគ្រូគង្វាលរេយ ស្តេដមែន(Ray Stedman) បានឈរនៅពីក្រោយតុអាសនា ហើយក៏បានអានបទគម្ពីរសម្រាប់ថ្ងៃអាទិត្យនោះ យ៉ាងដូចនេះថា “តើមិនដឹងថា ពួកមនុស្សទុច្ចរិតមិនដែលបានគ្រងនគរព្រះទុកជាមរដកទេឬអី កុំឲ្យច្រឡំឡើយ ដ្បិតពួកមនុស្សកំផិត ពួកថ្វាយបង្គំរូបព្រះ ពួកសហាយស្មន់ ពួកអ្នកសំរេចកិច្ចដោយខ្លួនឯង ពួកលេងកូនជឹង ពួកចោរ ពួកមនុស្សលោភ ពួកប្រមឹក ពួកត្មះដៀល និងពួកប្លន់កំហែង នោះមិនដែលបានគ្រងនគរព្រះទុកជាមរដកឡើយ ឯពួកអ្នករាល់គ្នាខ្លះ ពីដើមក៏ជាមនុស្សយ៉ាងដូច្នោះដែរ”(១កូរិនថូស ៦:៩-១១)។
បន្ទាប់មក គាត់មើលមកយើង ដោយទឹកមុខញញឹមទាំងឆ្ងល់ ហើយមានប្រសាសន៍ថា “ខ្ញុំឆ្ងល់ថា ក្នុងចំណោមអ្នកទាំងអស់គ្នា មាននរណាខ្លះដែលមានអំពើបាបណាមួយ ក្នុងចំណោមអំពើបាប ដែលមានចែងក្នុងបទគម្ពីរនេះ? បើសិនជាមានមែន សូមក្រោកឈរ”។
ពេលនោះ មានយុវជនវ័យក្មេងម្នាក់ដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ ដែលពីមុន គាត់មិនដែលមកព្រះវិហារទេ។ ថ្មីៗនេះ គាត់បានទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះ ក្នុងកម្មវីធីឈោងចាប់ជាទ្រង់ទ្រង់ធំរបស់លោកប៊ីលី ក្រាហាម(Billy Graham) ហើយបានមកព្រះវិហារ ទាំងភ័យញ័រ នៅថ្ងៃអាទិត្យនោះ ដោយមិនដឹងថា ខ្លួននឹងរកបានអ្វី ពីកម្មវិធីថ្វាយបង្គំឡើយ។ ក្រោយមក គាត់ក៏បានប្រាប់ខ្ញុំថា ពេលគាត់ឮលោកគ្រូគង្វាលសួរដូចនោះ គាត់ក៏បានមើលជុំវិញខ្លួនគាត់ ក្រែងលោកមាននរណាម្នាក់ក្រោកឈរ។ ដំបូងឡើយ គ្មាននរណាម្នាក់ក្រោកឈរទេ តែបន្ទាប់មក …
ស្រែកថា ហាលេលូយ៉ា!
កាលពីពីរបីថ្ងៃមុន ខ្ញុំបានសង្កេតមើលលោកបប់(Bob) ដែលជាមិត្តភ័ក្តរបស់ខ្ញុំ កំពុងធាក់កង់ យ៉ាងញាប់ជើង ក្នុងកន្លែងហាត់ប្រាណ ក្នុងតំបន់ដែលយើងរស់នៅ ហើយគាត់បានមើលទៅឧបករណ៍វាស់សម្ពាធឈាម នៅលើម្រាមដៃគាត់។
ឃើញដូច្នោះ ខ្ញុំក៏សួរគាត់ថា “អ្នកកំពុងធ្វើអ្វី?”
គាត់ក៏ឆ្លើយដោយសម្លេងអ៊ូៗថា “ខ្ញុំកំពុងតែចាំមើលថា ខ្ញុំនៅរស់អត់”។
ខ្ញុំក៏តបគាត់វិញថា “បើសិនជាអ្នកបានដឹងថា ខ្លួនឯងបានស្លាប់ហើយ តើអ្នកនឹងធ្វើដូចម្តេច?”
គាត់ឆ្លើយ ដោយទឹកមុខញញឹមថា “ខ្ញុំនឹងស្រែកថា ហាលេលូយ៉ា!”
ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងមកនេះ ខ្ញុំបានសង្កេតមើលកម្លាំងដ៏ខ្លាំង ដែលមានក្នុងវិញ្ញាណរបស់លោកបប់ ដែលមានដូចជា ការអត់ធន់ ដែលកំពុងមានការចុះខ្សោយខាងផ្លូវកាយ និងការមិនស្រួលខ្លួន ហើយគាត់ក៏មានក្តីជំនឿ និងក្តីសង្ឃឹម ខណៈពេលដែលដំណើរជីវិតរបស់គាត់កំពុងតែរំកិល ទៅរកចុងបញ្ចប់។ ជាការពិតណាស់ គាត់មិនគ្រាន់តែបានរកឃើញក្តីសង្ឃឹមប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងលែងខ្លាចអំណាចនៃសេចក្តីស្លាប់ទៀតផង!
តើមាននរណាខ្លះ ដែលអាចរកឃើញសន្តិភាព និងក្តីសង្ឃឹម ហើយថែមទាំងមានក្តីអំណរ នៅក្នុងការស្លាប់? គឺមានតែអ្នកដែលបានតភ្ជាប់នឹងព្រះដ៏អស់កល្បជានិច្ច ដោយសេចក្តីជំនឿ និងមានតែអ្នកដែលបានដឹងថា ខ្លួនមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចទេ ដែលអាចធ្វើដូចនេះបាន(១កូរិនថូស ១៥:៥២,៥៤)។ សម្រាប់អ្នកដែលមានទំនុកចិត្តយ៉ាងដូចនេះ សេចក្តីស្លាប់មិនអាចបំភិតបំភ័យពួកគេបានឡើយ គឺមិនខុសពីលោកបប់ ដែលជាមិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំទេ។ ពួកគេអាចនិយាយថា ខ្លួននឹងមានអំណរប៉ុណ្ណា ពេលបានជួបព្រះគ្រីស្ទមុខទល់នឹងមុខ។
ហេតុអ្វីយើងខ្លាចសេចក្តីស្លាប់? ហេតុអ្វីបានជាយើងមិនអរសប្បាយ ចំពោះសេចក្តីស្លាប់? គឺដូចដែលលោកចន ដូន(John…